Włoska muzyka, charakterystyczna dla włoskiej twórczości różnorodność nurtów muzycznych wpłynęła istotnie na rozwój muzyki europejskiej.W ośrodku rzymskim od IV w. kształtował się jednogłosowy śpiew liturgiczny, którego kodyfikacji dokonał na przełomie VI i VII w. papież Grzegorz I (chorał gregoriański). We Włoszech powstała również jego odmiana zwana chorałem ambrozjańskim.Na przełomie XIII i XIV w. tworzono hymny religijne - tzw. laudi spirituali. Rozwój muzyki wielogłosowej zaznaczył się w XIV w., działali wówczas: Jacopo da Bologna, Giovanni da Cascia, Piero di Firenze, F. Landino (twórca wokalnych ballad) oraz Johannes Ciconia (na przełomie XIV i XV w.).Muzyka włoska XX w. to m.in. dzieła symfoniczne - O. Respighi, A. Casella (1. połowa XX w.), twórczość awangardowa inspirowana techniką dodekafoniczną (G. Petrassi, L. Dallapiccola) i serializmem (L. Nono, L. Berio, B. Maderna). Komponowali wówczas: F. Donatoni, N. Castiglioni, S. Bussotti, V. Fellegara, D. Guaccero, G. Manzoni, S. Sciarrino, G. Sinopoli.
muzyka renesansu
W muzyce włoskiego renesansu rozwijały się wokalne formy religijne (motet, msza) oraz gatunki wokalnej muzyki świeckiej: villanella, madrygał, canzonetta, canti carnascialeschi (pieśni karnawałowe).Do wybitnych kompozytorów tego okresu należeli: J. Arcadelt, Ph. Verdelot, C. Gesualdo da Venosa, O. di Lasso, C. Festa, C. de Rore, L. Marenzio, G. P. da Palestrina (chóralna muzyka religijna). Styl polichóralny reprezentowali przedstawiciele szkoły weneckiej: A. Willaert, A. Gabrieli, C. Merulo, szkoła ta zapoczątkowała również rozwój muzyki instrumentalnej (toccata, ricercar, canzona).
muzyka religijna
Muzykę religijną w XVII w. komponowali m.in. G. Carissimi, L. Rossi, M.A. Cesti, A. Stradella, G. Legrenzi. Twórcy muzyki instrumentalnej: G. Frescobaldi, B. Marini, S. Rossi, G. Torelli, G.B. Vitali. Powstały wówczas gatunki sonaty (solowa, triowa oraz tzw. sonata a quattro).Na przełom XVII i XVIII w. przypada działalność kompozytorów szkoły neapolitańskiej (A. Scarlatti, N. Porpora, G.B. Pergolesi, N. Jommelli, N. Piccinni, B. Galuppi, A. Sacchini, G. Paisiello, D. Cimarosa), którzy wprowadzili partie wokalne o wirtuozowskim charakterze, różne formy arii i opery (m.in. seria i buffa).Okres późnego włoskiego baroku reprezentowali twórcy muzyki skrzypcowej: G. Tartini i G.B. Veracini. Gatunek concerto grosso rozwinęli: A. Corelli, A. Vivaldi, G. Torelli, solowy koncert instrumentalny z orkiestrą - A. Vivaldi, sonatę klawesynową - D. Scarlatti.
muzyka operowa
Okres romantyzmu w muzyce włoskiej zdominowany był przez operę. Komponowano dzieła nawiązujące do wywodzącego się ze szkoły neapolitańskiej stylu belcanto - V. Bellini, G. Donizetti, G. Rossini, G. Verdi.Dalszy rozwój opery przejawił się w twórczości kompozytorów związanych z nurtem werystycznym: P. Mascagniego, R. Leoncavalla, G. Pucciniego, U. Giordana i F. Cilei. W XX w. opery komponowali: G.F. Malipiero, I. Pizzetti, G.C. Menotti.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz